Hoe wordt de hoogte van alimentatie berekend?

Alimentatieberekeningen zijn vrij complexe lange berekeningen waarin de bruto inkomensbestanddelen en kosten worden verwerkt. Het valt aan te bevelen om een berekening door een advocaat of mediator te laten maken. Alimentatie wordt vaak betaald voor een lange duur. Partneralimentatie wordt betaald voor maximaal 5 jaar, kinderalimentatie tot de leeftijd van 21 jaar. Een misrekening kan grote financiële consequenties hebben.

Om u op een eenvoudige manier inzicht te geven in de manier waarop een alimentatieberekening gemaakt wordt, hebben wij de belangrijkste stappen hieronder voor u op een rij gezet. Deze stappen zijn gebaseerd op de zogenaamde netto-methode waarbij uitgegaan wordt van het netto inkomen van beide partners. Als u zelf een snelle indicatie wilt hebben van de hoogte van de partneralimentatie kunt u gebruik maken van onze online alimentatie calculator.

Stap 1 – de behoefte van de alimentatieontvanger wordt vastgesteld

Om de behoefte van de alimentatieontvanger vast te stellen wordt uitgegaan van een norm van ca. 60% van het netto gezinsinkomen minus de kosten van eventuele kinderen. Voor de kinderalimentatie wordt meestal gekeken naar een tabel die speciaal hiervoor door het Nibud ontwikkeld is. Een voorbeeld. Cynthia en Harry hebben twee kinderen en gaan scheiden. Cynthia verdient 900 euro netto per maand, Harry verdient 1.600 euro netto per maand. Op basis van de leeftijd van de kinderen en de tabel worden de kosten voor de kinderen vastgesteld op 400 euro. De behoefte van Cynthia is nu gelijk aan 60% van (1.600 + 900 – 400) = 1.260 euro. Aangezien zij zelf een inkomen heeft van 900 euro, is haar uiteindelijke behoefte nog 360 euro netto per maand.

Stap 2 – de draagkrachtruimte van de alimentatiebetaler wordt vastgesteld

Om de draagkracht van de alimentatiebetaler vast te stellen moet eerst zijn netto inkomen worden vastgesteld. Op dit inkomen mag de alimentatiebetaler eerst een aantal kosten (zogenaamde lasten) in mindering brengen. Het gaat hierbij met name om kosten die de alimentatiebetaler moet maken om zelf rond te kunnen komen. Bekende kosten (lasten) zijn bijvoorbeeld: de bijstandsnorm voor alleenstaande (het minimale bedrag dat iemand nodig heeft om rond te kunnen komen), redelijke woonlasten en de premie voor de zorgverzekering. De optelsom van al deze kosten noemt men ook wel het draagkracht loos inkomen. Dit is dus in feite het bedrag dat de alimentatiebetaler voor zichzelf nodig heeft en waaruit hij geen alimentatie kan betalen. Pas als er van het netto inkomen na aftrek van al deze kosten nog een positief saldo overblijft, moet er partneralimentatie betaald worden. Het positieve saldo noemt men ook wel de draagkrachtruimte.

Stap 3 – de draagkracht en de hoogte van partneralimentatie wordt vastgesteld

Van de draagkrachtruimte wordt een bepaald percentage genomen, meestal 60%, dat beschikbaar is als alimentatie voor de ex-echtgenoot. Een voorbeeld. Het netto maandinkomen van Harry bedraagt 1.600 euro. Zijn totale lasten komen uit op een bedrag van 1.200 euro. De draagkrachtruimte van Harry is dus 400 euro. 60% van 400 euro, 240 euro is beschikbaar als partneralimentatie voor zijn ex-echtgenote Cynthia. Hoewel uit het eerdere voorbeeld dus bleek dat de behoefte van Cynthia 360 euro per maand bedraagt, zal zij slechts 240 euro per maand aan alimentatie van Harry ontvangen. Let op! Bovenstaande uitleg is een zeer beknopte en vereenvoudigde weergave van de berekening van partneralimentatie. Deze uitleg is vooral bedoeld om u duidelijk te maken hoe de systematiek van het berekenen van de hoogte van partneralimentatie in zijn werk gaat. U kunt dus geen rechten aan deze uitleg ontlenen. Laat een op maat gemaakte alimentatieberekening maken als u concreet wilt weten of en hoeveel alimentatie er in uw persoonlijke situatie betaald moet worden.